Η Διδασκαλία της αφήγησης

Η ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΑΦΗΓΗΣΗΣ – ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΟΥ ΑΦΗΓΗΤΗ 

Η σχολική τσάντα που µιλάει Κάθε βράδυ ο γιος µου, πριν πάει για ύπνο, βάζει σε τάξη την τσάντα του. Ή, για να είµαι ακριβής, πετάει µέσα βιβλία, τετράδια, κασετίνες, γόµες και στυπόχαρτα, αλλά εκείνος αυτή τη διαδικασία τη λέει «τακτοποιώ την τσάντα µου». Και δεν ξέρει πως, µόλις κλείσου ντα µάτια του και τα γλυκά φαντάσµατα του ύπνου αρχίσουν να χορεύουν γύρω απ’ το µαξιλάρι του, τα αντικείµενα µες στη σάκα ζωντανεύουν, τεντώνονται όπως κι εµείς κάθε πρωί, χαιρετιούνται κι αρχίζουν να µιλάνε. Το στυπόχαρτο έχει τσαλακωθεί και θέλει να ισιώσει τα αυτάκια του στις τέσσερις άκρες και παραπονιέται: – Αγαπηµένοι µου φίλοι, σήµερα συναντήθηκα µε όλα τα χρώµατα. Ο αφέντης µας µε γέµισε µε ζητωκραυγές για κάποιον Κόππι Φάουστο, και µάλιστα τον έγραψε Κόπι, µε ένα πι. Κοιτάξτε µε, σας παρακαλώ, µοιάζω µε λίστα από εκλογικό κατάλογο! – Παραπονιέσαι κι εσύ; επεµβαίνει το βιβλίο της Ιστορίας και Γεωγραφίας. Για κάνε µου τη χάρη και ρίξε µια µατιά στις σελίδες µου. Ο αγαπηµένος µας τύραννος έβαλε µουστάκια µε το στυλό του στον Καρλοµάγνο, πρόσθεσε ένα λοφίο στο καπέλο του Τζότο και σχεδίασε µια µύγα στη µύτη τον Χριστόφορου Κολόµβου. Ύστερα τράβηξε µια γραµµή στην πορεία του ποταµού Πάδου και τον έκανε να φτάνει ως την Τεργέστη, κι ακόµα έφτιαξε µια γέφυρα από βάρκες ανάµεσα στη Σικελία και τη Σαρδηνία. Σωστή επανάσταση σας λέω. – Αυτό δεν είναι τίποτα, µουρµουρίζει το βιβλίο της Γλώσσας. ∆είτε, παρακαλώ, προσεκτικά τη σελίδα 45: όλα τα Ο έχουν βαφτεί κόκκινα, όλα τα Α πράσινα, όλα τα Ε κίτρινα. Στη σελίδα 57, ποιος ξέρει γιατί, ο νεαρός µας έχει σχεδιάσει το κεφάλι ενός φιδιού που το σώµα του διασχίζει τη σελίδα 58 και 59 και η ουρά του καταλήγει στη σελίδα 60. Είναι, λέει, ένας κροταλίας. Ίσως γι’ αυτό να τον έχει γεµίσει µε κουδουνάκια. – ∆είτε πώς έχει µασήσει την ωραία µου άκρη, λέει το στυλό. – Έχει ξεφλουδίσει όλο µου το καφέ χρώµα, παραπονιέται το µολύβι. Εγώ, που είµαι ο πατέρας του ενόχου, τα ακούω όλα αυτά µπερδεµένος. Θα ’θελα να ξυπνήσω το γιο µου και να τον βάλω να ακούσει πώς µιλάνε γι’ αυτόν, αλλά ακριβώς εκείνη τη στιγµή η τσάντα ανοίγει και δύο τετράδια, ένα µε γραµµές κι ένα µε τετραγωνάκια, έρχονται σαν επιτροπή να µου παρουσιάσουν µε επισηµότητα τα αιτήµατά τους. – Εσείς πιθανόν να µη φταίτε, µου λέει ευγενικά το τετράδιο µε τα τετραγωνάκια. Σε κάθε περίπτωση, αυτά είναι τα αιτήµατά µας. Σας παρακαλούµε να τα µεταβιβάσετε στον γιο σας. Μου δίνουν ένα γραµµένο φύλλο χαρτί και ξαναµπαίνουν στην τσάντα. Το φύλλο λέει: «Οι κάτωθι υπογεγραµµένοι διαµαρτυρόµαστε έντονα για τις αγριότητες που ζούµε καθηµερινά. Και ζητούµε τα εξής: 1) Το αφεντικό µας να σταµατήσει να µας γεµίζει ζήτω, σχέδια, ψεύτικα µουστάκια και άλλα παράνοµα σχέδια, όσα δηλαδή δεν προβλέπει το σχολικό πρόγραµµα. 2) Να υποσχεθεί την ακεραιότητα των στυλό και των µολυβιών και να σταµατήσει να µασάει τις άκρες τους. 3) Τα µαρκαδοράκια να µπαίνουν στην κασετίνα και όχι πεταµένα άτακτα ανάµεσα στα υπόλοιπα πράγµατα. Ακόµα και σήµερα το πρωί το βιβλίο της Γεωγραφίας τραυµατίστηκε από αδέσποτο µαρκαδοράκι. Αν τα αιτήµατά µας δεν ικανοποιηθούν, θα κάνουµε τα πάντα ώστε το αφεντικό µας να µείνει στην ίδια τάξη. Υπογραφή: το Πρόχειρο, το Τετράδιο των Μαθηµατικών, το Τετράδιο των Εργασιών, το Μολύβι και τα λοιπά και τα λοιπά». Αύριο το πρωί θα βάλω τον γιο µου να διαβάσει αυτό το φύλλο. Ελπίζω να µη χρειαστεί να ξανακούσω τέτοιου είδους παράπονα. Τζάνι Ροντάρι, Παραµύθια σαν πλατύ χαµόγελο, εκδ. Μεταίχµιο

Για να κατεβάσετε το αρχείο πατήστε εδώ
Εκπαιδευτικός Ευτυχία Μπακογιάννη