«Χριστουγεννιάτικες Συνδέσεις»

 Στο σχολείο μας δεν μαθαίνουμε μόνο μέσα από βιβλία και τετράδια, μαθαίνουμε μέσα από σχέσεις, στιγμές και κοινές εμπειρίες. Ένας από τους πιο όμορφους τρόπους να «δέσει» μια τάξη είναι μέσα από δημιουργικά παιχνίδια που κάνουν τα παιδιά να συνεργάζονται, να γελάνε και να γνωρίζονται καλύτερα. Όταν οι μαθητές έχουν έναν κοινό στόχο και δουλεύουν μαζί, νιώθουν ότι ανήκουν σε μια ομάδα.

Γι’ αυτό σκεφτήκαμε ένα απλό, χριστουγεννιάτικο παιχνίδι που ενώνει τα παιδιά μέσα από δημιουργία και φαντασία. Η ιδέα βασίζεται στη συνεργασία, στη χαρά του χειροποίητου και στην αίσθηση ότι κάθε παιδί προσφέρει κάτι μοναδικό στη τάξη.

Διαδικασία:

Αρχικά, οι μαθητές διαιρούνται σε μικρές ομάδες των 3-5 ατόμων. Στον σχεδιασμό των ομάδων, λαμβάνεται υπόψη η ποικιλομορφία των δεξιοτήτων και των προσωπικοτήτων των μαθητών. Ζητείται σε κάθε ομάδα να κατασκευάσει από 3 στολίδια, ώστε να διακοσμήσουν το δέντρο της τάξης και μια μικρή χριστουγεννιάτικη ιστορία που θα μπει στην βάση του δέντρου.

Στην πορεία δίνεται χρόνος σε κάθε ομάδα και συγκεκριμένα στα μέλη της να συζητήσουν τι σημαίνει Χριστούγεννα για τον κάθε ένα, ώστε να επιλέξουν ένα θέμα για τα χριστουγεννιάτικα στολίδια που θα κατασκευάσουν. Το θέμα μπορεί να είναι σχετικό με τις κοινές τους αξίες, τα ενδιαφέροντα και τις προσωπικές τους αναμνήσεις.

Στη συνέχεια, παρέχονται τα κατάλληλα υλικά για τη δημιουργία των στολιδιών, όπως χαρτόνια, χρωματιστά χαρτιά, κορδέλες, πούπουλα, χρυσόσκονη, ψαλίδια κ.λπ. Οι ομάδες έχουν την ελευθερία να εκφραστούν καλλιτεχνικά με βάση το επιλεγμένο θέμα.

Οι ομάδες συνεργάζονται, αναλαμβάνουν ευθύνες, μοιράζονται απόψεις, εκφράζουν τις ιδέες τους και έτσι ξεκινούν την κατασκευή των χριστουγεννιάτικων στολιδιών τους. Στο τέλος της διαδικασίας, οι ομάδες παρουσιάζουν τα στολίδια τους στους συμμαθητές τους και διαβάζουν την μικρή ιστορία τους, ενώ εξηγούν πως κατασκεύασαν τα στολίδια και το θέμα τους.

Μετά το τέλος της διαδικασίας, και αφού όλες οι ομάδες παρουσιάσουν τα στολίδια τους θα ακολουθήσει συζήτηση στην ολομέλεια της τάξης σχετικά με την διαδικασία και τα αποτελέσματα της. Συγκεκριμένα, οι μαθητές μπορούν να μοιραστούν τις εμπειρίες τους και να αναλύσουν το πώς η συνεργασία τους συνέβαλε στη δημιουργία θετικών συναισθηματικών συνδέσεων.

Αφού ολοκληρωθεί η συζήτηση, ο εκπαιδευτικός με την κατάλληλη χριστουγεννιάτικη μουσική, θα καλέσει τους μαθητές να στολίσουν το δέντρο της τάξης και όλοι μαζί θα δημιουργήσουν μια νέα εμπειρία και ανάμνηση για την ομάδα. Παράλληλα, μέσα από αυτήν τη δραστηριότητα, οι μαθητές ενδυναμώνονται ως άτομα και ως μέλη μιας ομάδας, ενώ ταυτόχρονα συμβάλλουν στη δημιουργία ενός θετικού και συνεργατικού περιβάλλοντος στην τάξη.

Εκπαιδευτικός: Μαρία Μπαρόλα

 

Η υπερπροστασία του γονέα “κόβει τα φτερά” στο παιδί

Όταν ένα παιδί αποτυγχάνει, λυπάται ή θυμώνει, μαθαίνει να αναγνωρίζει, να αντέχει και να επεξεργάζεται το βίωμά του.

 

Η πρόθεση είναι πάντα καλή: να βοηθήσεις, να στηρίξεις, να προστατεύσεις. Ένας γονιός βλέπει το παιδί του να δυσκολεύεται — με ένα συναίσθημα, μια σύγκρουση, μια αποτυχία — και το ένστικτο ενεργοποιείται. Πριν καν ολοκληρώσει το παιδί τη φράση του, η λύση είναι ήδη έτοιμη. Πριν καν ζητήσει βοήθεια, η βοήθεια έχει ήδη προσφερθεί. Όμως αυτό το διαρκές «μαξιλάρι» αγάπης, όταν επαναλαμβάνεται, λειτουργεί περιοριστικά. Σταδιακά, το παιδί δεν μαθαίνει να παλεύει, αλλά να παραδίδει τη δυσκολία σε κάποιον άλλο. Και αυτό είναι το σημείο όπου, χωρίς να το καταλάβει, ο γονιός «κόβει τα φτερά» του παιδιού του.

Η γονεϊκή υπερπροστασία συχνά εκφράζεται ως υπερδιορθωτική στάση. Μια συνεχής δηλαδή επιδιόρθωση της πραγματικότητας, ώστε το παιδί να μην εκτεθεί στο ρίσκο, στο λάθος ή στη δυσάρεστη συνέπεια. Η πρόθεση πίσω από αυτή τη στάση είναι συνήθως καθαρή — φόβος, αγωνία, αγάπη. Όμως η επίδραση στον ψυχισμό του παιδιού είναι σταδιακή και σημαντική. Μειώνεται η ανθεκτικότητα, η αίσθηση ικανότητας και η εμπιστοσύνη στις ίδιες του τις δυνάμεις.

Η ψυχολόγος Susan Stiffelman υποστηρίζει ότι όταν ένας γονιός παρεμβαίνει συνεχώς για να διορθώσει ή να «σώσει» το παιδί του από κακοτοπιές, του στερεί τη δυνατότητα να αναπτύξει τις αναγκαίες δεξιότητες διαχείρισης της απογοήτευσης και της αβεβαιότητας. Το παιδί δεν μαθαίνει να αντέχει — μαθαίνει να περιμένει την εξωτερική διόρθωση. Αυτό δημιουργεί έναν εσωτερικό μηχανισμό εξάρτησης, όπου η αυτορρύθμιση υποκαθίσταται από τη γονεϊκή ρύθμιση.

Τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε υπερδιορθωτικό περιβάλλον τείνουν να γίνονται πιο αγχώδη, δυσκολεύονται να πάρουν πρωτοβουλίες και συχνά αποφεύγουν καταστάσεις που εμπεριέχουν αβεβαιότητα ή πρόκληση. Όχι επειδή δεν έχουν ικανότητες, αλλά επειδή δεν είχαν την ευκαιρία να τις ανακαλύψουν. Δεδομένου ότι η κοινωνία απαιτεί αυτονομία, η εσωτερική αβεβαιότητα γίνεται φραγμός.

Η συναισθηματική ανάπτυξη στηρίζεται στην εμπειρία του «δύσκολου». Όταν ένα παιδί αποτυγχάνει, λυπάται ή θυμώνει, εξασκείται σε κάτι θεμελιώδες. Μαθαίνει να αναγνωρίζει, να αντέχει και να επεξεργάζεται το βίωμά του. Αυτή η επεξεργασία είναι που οικοδομεί την ψυχική ανθεκτικότητα. Όταν αυτή η εμπειρία αφαιρείται ή επισκιάζεται από τη συνεχή γονεϊκή παρέμβαση, το παιδί χάνει μια κρίσιμη φάση ανάπτυξης.

Το αποτέλεσμα είναι ότι, μεγαλώνοντας, αυτά τα παιδιά συχνά δεν νιώθουν επάρκεια. Μπορεί να διαπρέπουν σε συγκεκριμένους τομείς, αλλά παραμένουν διστακτικά μπροστά στην αβεβαιότητα ή την αποτυχία. Νιώθουν εσωτερικά ευάλωτα και συχνά ερμηνεύουν τη δυσκολία ως αποτυχία του εαυτού κι όχι ως αναπόφευκτο μέρος της ζωής.

Στη βάση αυτού του φαινομένου βρίσκεται η μη αναγνώριση του ρόλου του πόνου στην ανάπτυξη. Η κοινωνική αφήγηση τείνει να παρουσιάζει την ευτυχία ως κανονικότητα και τη δυσκολία ως σφάλμα. Οι γονείς, υπό την πίεση αυτής της αφήγησης, αισθάνονται ότι οφείλουν να “διορθώνουν” διαρκώς την εμπειρία του παιδιού τους. Το αποτέλεσμα είναι μια αποστειρωμένη παιδικότητα που δεν αφήνει χώρο για την ενίσχυση της ψυχικής ανοσίας.

Η πρόκληση για τον γονιό δεν είναι να είναι απόντας, αλλά να είναι παρών με έναν τρόπο που ενδυναμώνει. Να επιτρέπει το λάθος, να αντέχει τη δυσκολία του παιδιού χωρίς να σπεύδει να την εξαλείψει, να βλέπει τον θυμό ή τη λύπη όχι ως κάτι που πρέπει να «περάσει γρήγορα», αλλά ως μέρος του χτισίματος της συναισθηματικής ωριμότητας. Η γονεϊκή αγάπη μπορεί να εκφραστεί ως σταθερή παρουσία κι όχι ως συνεχής λύση.

Οι ψυχολόγοι Grolnick και Farkas αναφέρουν ότι οι γονείς που προωθούν την αυτονομία του παιδιού ενισχύουν τις εκτελεστικές του λειτουργίες, δηλαδή την ικανότητα για στόχευση, λήψη αποφάσεων και συναισθηματική ρύθμιση. Αυτές είναι οι δεξιότητες που καθορίζουν τη λειτουργικότητα στην ενήλικη ζωή. Αντίθετα, η υπερδιορθωτικότητα τείνει να υπονομεύει την πίστη του παιδιού στις ίδιες του τις δυνατότητες.

Αυτή η δυναμική έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Στην εφηβεία, μπορεί να εκφραστεί ως παθητικότητα ή εξεγερτικότητα – και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για εκφάνσεις δυσκολίας στην αυτοκατεύθυνση. Στην ενήλικη ζωή, μπορεί να εξελιχθεί σε δυσκολία στη λήψη αποφάσεων, φόβο αποτυχίας ή εξάρτηση από εξωτερική καθοδήγηση.

Δεν υπάρχει τέλεια ισορροπία, ούτε μαγικός τύπος. Υπάρχει, όμως, μια συνεχής πρόσκληση. Να μεγαλώνουμε παιδιά που νιώθουν ότι μπορούν να δοκιμάσουν, να αποτύχουν, να ανακάμψουν, με τη σιγουριά ότι έχουν δίπλα τους έναν γονιό που δεν θα τους σηκώσει απλώς, αλλά θα τους δείξει πώς να ξανασηκωθούν μόνοι τους.

Η γονεϊκή καθοδήγηση έχει τη μεγαλύτερη αξία όταν συνοδεύεται από εμπιστοσύνη. Όταν το παιδί νιώθει πως ο γονιός το βλέπει ικανό να αντέξει, να προσπαθήσει, να ρισκάρει, τότε αποκτά το θάρρος να ανοίξει τα φτερά του. Κι αυτό είναι ίσως το πιο βαθύ δώρο που μπορεί να του προσφερθεί.

Πηγή: https://enallaktikidrasi.com/2025/07/pws-prospatheia-tou-gonea-na-prostateusei-to-paidi-tou-kovei-ta-ftera/

Εκπαιδευτικός: Βίκυ Λιάνα

 

 

Κυκλοφορούμε με ασφάλεια

 

Εκπαιδευτικός: Αναστασία Μπουμποπούλου

Παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα των ανθρώπων

 Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα των ανθρώπων, στις 10 Δεκεμβρίου, παρακάτω προτείνονται 2 βιβλία που μπορούν να διαβάσουν τα παιδιά και να ενημερωθούν: 

1. Δεν, Βαγγέλης Ηλιόπουλος, εκδ. Πατάκη
Όλα τα παιδιά είναι ευτυχισμένα! Όλα τα παιδιά έχουν ένα σπίτι. Όλα τα παιδιά έχουν φαγητό. Όλα τα παιδιά έχουν… Όλα; Εγώ ΔΕΝ… Κι είναι τόσο πολλά τα ΔΕΝ, που παγώνουν την ψυχή. Και μόνο το χαμόγελο του φίλου μπορεί να φέρει τη ζεστασιά. Κι οι λέξεις, όταν είναι απ’ της αγάπης του τα λόγια, μπορούν να σχηματίσουν την πιο γερή ουρά χαρταετού. Του χαρταετού που πετά πάντα ψηλά, γιατί είναι ο χαρταετός της φιλίας. Εκεί που δεν υπάρχουν ΔΕΝ.

2. Όχι σημαίνει όχι!, Τζεϊνιν Σάντερς, εκδ. Ψυχογιός
Όταν ένα παιδί λέει «Όχι!» τότε πρέπει να ακούμε και να σεβόμαστε τη φωνή του.
Ένα χρήσιμο βιβλίο ενδυνάμωσης που λειτουργεί ως σημείο εκκίνησης για συζητήσεις γύρω από θέματα κρίσιμα, όπως τα δικαιώματα, τα προσωπικά όρια, ο σεβασμός, η συναίνεση και η επιλογή.

Εκπαιδευτικός; Αλεξάνδρα Μαρκάτη

Παιχνίδια με δεκαδικούς αριθμούς

 Link: Δεκαδικοί Αριθμοί & Δεκαδικά κλάσματα - Maze chase

Link: ΔΙΑΤΑΣΣΩ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΔΕΚΑΔΙΚΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ

Link: 11 ΨΗΦΙΑΚΑ ΚΟΥΙΖ ΚΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΚΑΔΙΚΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ

Εκπαιδευτικός: Έφη Καλπάκη

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

 Ιστορίες κλασσικές και αγαπημένες, παραμύθια περιπετειώδη και επίκαιρα... τα χριστουγεννιάτικα βιβλία έχουν την δική τους μαγεία και όσο μεγαλύτερο είναι ένα παιδί τόσο περισσότερο μπορείτε να την εκτιμήσει.

Sophie de Mullenheim, Ένα χριστουγεννιάτικο θαύμα

Το βράδυ της Παραμονής των Χριστουγέννων, ο Αρμάνδος είχε φορέσει τη μακριά του ρόμπα και τις γούνινες παντόφλες. Δεν είχε καμιά διάθεση να πάει στην εκκλησία, κι ούτε σκόπευε, φυσικά, να δει κάποιο φίλο. Του άρεσε που θα έμενε μόνος στο σπίτι του, στη ζέστη και στην ησυχία του. Έξαφνα, άκουσε κάποιον να του χτυπάει την πόρτα...

Ηλικίες: 6-7 ετών.

Εκδόσεις: Πατάκη

 

Oscar Wilde, Το αστερόπαιδο 

Μια κρύα νύχτα του χειμώνα ένα λαμπερό αστέρι, όμοιο με κομμάτι από χρυσάφι, πέφτει από τον ουρανό, αγγίζοντας κι άλλα αστέρια στην τροχιά του. Φωλιάζει στο χιονισμένο δάσος. Ένας ξυλοκόπος σκύβει να πιάσει το θησαυρό. Σηκώνει το χρυσαφένιο μανδύα, που είναι καμωμένος από αστέρια, αλλά δεν υπάρχει θησαυρός. Ούτε χρυσάφι, ούτε ασήμι. Μονάχα ένα παιδί που κοιμάται, ένα αστερόπαιδο...

Ηλικίες: 6-7 ετών.

ADVERTISEMENT

Εκδόσεις: Μεταίχμιο 

Σγουρή Γεωργιάδου, Χριστούγεννα στο δάσος

Αυτές τις γιορτές θα κάνουμε όλοι μαζί «Χριστούγεννα στο δάσος». Με μια μεγάλη παρέα από Σκιάχτρα,
Νεραϊδοσκουφίτσες, Νάνους, Τυμπανιστές, Καλικάντζαρους, Χιονονιφάδες, θα τρυπώσουμε σ' ένα δάσος για να βοηθήσουμε τα έλατα να γλιτώσουν από έναν ξυλοκόπο που τα κόβει με μανία. Τι λέτε; Θα τα καταφέρουμε πριν φτάσουν ο Αϊ‐Βασίλης και η νέα χρονιά; Μια ιστορία με ένα ξεχωριστό οικολογικό μήνυμα, γεμάτη δράση, χιούμορ και τρυφερότητα. Περιέχει CD.

Ηλικίες: 6-7.

Εκδόσεις: Διάπλαση

Ευγένιος Τριβιζάς, Τα Χριστούγεννα της Λούλας Στρουμπουλούλας

H Λούλα Στρουμπουλούλα, η τετράπαχη γαλοπούλα, δεν είναι ένα συνηθισμένο πουλερικό. Δε δέχεται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα της. Μόλις παραμονές Χριστουγέννων αντιλαμβάνεται ότι ο κύριος και η κυρία Ζαρζαφούτη σκοπεύουν να την κάνουν ψητή στο φούρνο, αναλαμβάνει αμέσως δράση. Κρύβεται, μεταμφιέζεται, εξαφανίζεται, ελίσσεται, ακόμα και κομάντος με μαύρη μάσκα γίνεται, ώσπου για καλή της τύχη ένα λεπτό ακριβώς προτού την εκτελέσουν βρίσκει σε ένα σεντούκι κάτι που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή της αλλά και τη ζωή του ζεύγους Ζαρζαφούτη.

Ένα ξεκαρδιστικό βιβλίο που σίγουρα θα αγαπηθεί από τα παιδιά, τους μεγάλους και τις γαλουπούλες όλου του κόσμου. Ιδίως από τις γαλοπούλες.

Ηλικίες: 7-8.

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Βασίλης Παπαθεοδώρου, Ποιος απήγαγε τον Αϊ‐Βασίλη;

Ενώ πλησιάζει η Πρωτοχρονιά και ο Αϊ‐Βασίλης γεμάτος χαρά ετοιμάζει τα δώρα των παιδιών, κάποιοι εισβάλλουν στο σπίτι του και τον αρπάζουν. Ποιοι είναι αυτοί οι άγνωστοι και με ποιο σκοπό απειλούν να καταστρέψουν τη μεγαλύτερη γιορτή των παιδιών; Πού τον μεταφέρουν και γιατί κάνουν διάφορα πειράματα στο γελαστό γεράκο; Και πώς τελικά θα προσπαθήσουν να μη γίνουν αντιληπτοί από τα παιδιά όλης της γης που περιμένουν με προσμονή τα δώρα τους; Θα πετύχει το σχέδιό τους; Αστυνομική πλοκή, σασπένς, αγωνία και χιούμορ.

Ηλικίες: 8-9.

Εκδόσεις: Καστανιώτη

Αντώνης Παπαθεοδούλου, Η γιαγιά, το παιδί κι ο κιθαρίστας

Φουμ, φουμ, φουμ! Αν ο μικρός Χριστός γεννιόταν στην Αθήνα του σήμερα

Τι θα γινόταν αν ο μικρός Χριστός δε γεννιόταν στη Βηθλεέμ αλλά στην Αθήνα του σήμερα; Ποιος θα ήταν ο Ηρώδης; Ποιοι θα ήταν οι τρεις σοφοί βασιλιάδες του τραγουδιού; Ποιοι θα ήταν οι βοσκοί και ποια φάτνη θα φιλοξενούσε το θαύμα; Αυτά ρώτησα το νονό μου μια παραμονή Χριστουγέννων. Κι εκείνος μου έκανε δώρο την πιο πρωτότυπη χριστουγεννιάτικη ιστορία... Μια αλληγορική ιστορία που μας μεταφέρει ολοκάθαρο το αισιόδοξο μήνυμα της γέννησης του Χριστού.

Ηλικίες: 8-9.

Εκδόσεις: Πατάκη  

Βασίλης Παπαθεοδώρου, Ναι, Βιρτζίνια, υπάρχει Άγιος Βασίλης!

Το βιβλίο αυτό είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Βιρτζίνια Ο' Χάνλον. Όλα αρχίζουν το 1897, όταν το οκτάχρονο κοριτσάκι στέλνει ένα γράμμα στη νεοϋορκέζικη εφημερίδα Σαν, την πιο αξιόπιστη της εποχής, ρωτώντας για την ύπαρξη του Αϊ‐Βασίλη. Οι συντάκτες της εφημερίδας, έπειτα από πολλή σκέψη, αποφασίζουν να απαντήσουν στο ερώτημα που βασανίζει όλα τα παιδιά. Το γράμμα της Βιρτζίνια, αλλά και η απάντηση της εφημερίδας, μέσω του αρχισυντάκτη της Φράνσις Τσερτς, γίνονται ύμνος στην ξεγνοιασιά και την παιδικότητα που αποπνέουν τα Χριστούγεννα.

Ηλικίες: 9-11.

Εκδόσεις: Καστανιώτη

Σκρουτζ: Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία βασισμένη στα «Χριστουγεννιάτικα κάλαντα» του Κ.Ντίκενς 

Λονδίνο, μέσα του 19ου αιώνα, μια νύχτα που χιόνιζε, μια παραμονή Χριστουγέννων... Γεμάτος αδιαφορία, για κάθε λογής μαγεία, συναίσθημα ή τρυφερότητα, ο Σκρουτζ, ο γερο‐τοκογλύφος, μετράει τα λεφτά του. Εκείνος δεν το γνωρίζει ακόμα, όμως η μοίρα που τον θέλει εγωιστή και παλιάνθρωπο δε θα έχει για πολύ το πάνω χέρι... Ποτέ δεν είναι αργά για ένα θαύμα... Η κλασική αγαπημένη ιστορία σε εκδοχή κόμικς.

Ηλικίες: 9-11.

Εκδόσεις: Πατάκη -

ΠΗΓΗ : https://www.mama365.gr/21013/8-yperoha-hristoygenniatika-vivlia-gia-paidia-dh.ht

Εκπαιδευτικός: Σωτηρία Κουτσωνάκη

Η πιο ώριμη μορφή ενηλικίωσης να είναι η συμφιλίωση με τον έφηβο που δεν σιώπησε ποτέ μέσα μας

 Υπάρχουν βιώματα που δεν γνωρίζουν ημερομηνία λήξης. Η εφηβεία είναι ένα από αυτά. Αν και κοινωνικά, ανατομικά, και βιολογικά ορίζεται ως το μεταίχμιο ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την ενηλικίωση, η ουσία της, βαθιά υπαρξιακή, επιβιώνει και κυκλοφορεί αφανώς ή εμφανώς, μέσα στο σώμα και τον ψυχισμό των ενηλίκων. Πρόκειται για μια οντολογική κατάσταση, όχι για ένα πέρασμα. Μια δυναμική και συχνά βασανιστική ενδιάμεση ζώνη, η οποία διαποτίζει τον ενήλικο βίο και υπονομεύει το αφήγημα της ωριμότητας.

Η εφηβεία, στην πιο αυθεντική της μορφή, είναι η στιγμή που το υποκείμενο αντικρίζει για πρώτη φορά το αβυσσαλέο βάθος του εαυτού του: την αμφιβολία, την επιθυμία, τη ντροπή, τη σύγκρουση με τους ρόλους και τις προσδοκίες. Είναι μια «πρωτόγονη συνείδηση» του ότι το εγώ δεν είναι ούτε σαφές ούτε ενιαίο. Οι έφηβοι κοιτάζουν τον κόσμο και κυρίως τον εαυτό τους, μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη, όχι γιατί είναι αδύναμοι, αλλά γιατί είναι ακόμα πολλαπλοί και άγνωστοι.

Πολλοί ενήλικες, αν και εμφανισιακά έχουν εγκαταλείψει την εφηβική ηλικία, φέρουν μέσα τους ακέραιη αυτή τη ρωγμή: τη δυσκολία αποδοχής του εαυτού, την ανάγκη επιβεβαίωσης, τον φόβο της απόρριψης, την εμμονή με το βλέμμα του Άλλου. Ζουν με την ψευδαίσθηση της ωριμότητας, μα μέσα τους παραμένουν αταξινόμητοι, ανικανοποίητοι, ακατάστατοι. Η εφηβεία, έτσι, μετατρέπεται σε αξεπέραστη οντολογία: μια υπαρξιακή συνθήκη που καθορίζει τον ενήλικο όχι από το πότε την ξεπέρασε, αλλά από το πώς την κουβαλά.

 Η κοινωνία, ανίκανη να αποδεχτεί την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ταυτότητας, επιβάλλει στους ενήλικες τον ρόλο του σταθερού, του «φτιαγμένου», του ολοκληρωμένου. Όμως κάτω από αυτή την επιφάνεια, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων ζει εγκλωβισμένος σε εκείνη την ανεξάντλητη υπαρξιακή ανησυχία της εφηβείας. Η σύγκρουση μεταξύ του τι είμαι και του τι πρέπει να φανώ αναβιώνει: στον εργασιακό χώρο, στις σχέσεις, στον τρόπο σκέψης.

Ο ενήλικας που αναπαράγει τον εφηβικό μηδενισμό, την υπερευαισθησία, ή τον φόβο της αποτυχίας, δεν είναι απλώς «ανώριμος». Είναι ο άνθρωπος που δεν επουλώθηκε ποτέ, γιατί ποτέ δεν του δόθηκε ο χώρος και ο χρόνος να συμφιλιωθεί με τα χάσματα του εαυτού του. Ο έφηβος μέσα του παρέμεινε σιωπηλός, όχι νεκρός.

Αν όμως η εφηβεία είναι τόσο διαβρωτική, γιατί να την διατηρεί κάποιος; Διότι δεν είναι μόνο πληγή. Είναι επίσης δημιουργική ένταση, αμφισβήτηση, ροπή προς το Όλο. Ο ενήλικας που διασώζει εντός του τον έφηβο, με τρόπο συνειδητό και συμφιλιωτικό, αποκτά πρόσβαση σε έναν ζωντανό πυρήνα αυθεντικότητας. Είναι αυτός που δεν βολεύεται, που τολμά να ξανακοιτάζει τον εαυτό του ως άγνωστο, που δεν αποδέχεται την τελειότητα ως στόχο αλλά την ασυμμετρία ως αλήθεια.

Σε έναν κόσμο που εξιδανικεύει τη σταθερότητα, ίσως το πιο θαρραλέο πράγμα είναι να παραμείνει κανείς, έστω μερικώς, έφηβος: να συνεχίζει να ρωτά, να επιθυμεί, να μην έχει καταλήξει.

Η εφηβεία στο σώμα των ενηλίκων δεν είναι απόκλιση, ούτε παθολογία. Είναι μια εσωτερική μνήμη του ανολοκλήρωτου, η οποία, αντί να κατασταλεί, αξίζει να αναγνωριστεί και να αξιοποιηθεί. Η ενήλικη ζωή, εξαγνισμένη από τις προσποιήσεις, είναι αυτή που ενσωματώνει την εφηβεία όχι ως ελάττωμα αλλά ως ρίζα.

Η εφηβεία, τελικά, δεν είναι στάδιο. Είναι οντολογία: ένα θεμελιώδες υπαρξιακό ρήγμα, μια πληγή που μπορεί να μετατραπεί σε πηγή δημιουργίας, συνείδησης, ενσυναίσθησης. Κι ίσως η πιο ώριμη μορφή ενηλικίωσης να είναι η συμφιλίωση με τον έφηβο που δεν σιώπησε ποτέ μέσα μας.

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/

Εκπαιδευτικός: Γιάννης Αλεξανδρόπουλος

Ταινία μικρού μήκους " Το κόκκινο μπαλόνι"

Η υπόθεση

Παρίσι, δεκαετία του 1950. Ένα μικρό αγόρι, ο Pascal βρίσκει δεμένο σε έναν στύλο στο δρόμο ένα κόκκινο μπαλόνι. Το παίρνει μαζί του και από εκείνη τη στιγμή τον ακολουθεί παντού, αφοσιωμένο ολοκληρωτικά. Γίνεται ο αγαπημένος του φίλος, πιστός και κατακόκκινος. Αυτή η αφοσίωση του μπαλονιού προκαλεί, ωστόσο, τη ζήλεια των άλλων αγοριών που παίζουν στο δρόμο. Κι εκεί ο σκηνοθέτης αποτυπώνει το πόσο σκληρά μπορούν να γίνουν τα παιδιά προκειμένου να αποκτήσουν κάτι που δεν τους ανήκει, μόνο και μόνο να το καταστρέψουν στο τέλος.

Εκπαιδευτικός: Βάσω Μήτση

«Διαθεματικές Δραστηριότητες για την 17η Νοεμβρίου στην Α΄ τάξη»

  Με αφορμή την 52^η επέτειο της 17η Νοεμβρίου μιλήσαμε με τους μικρούς μας μαθητές για τα γεγονότα , είδαμε σχετικό φωτογραφικό υλικό, αναζητήσαμε στο διαδίκτυο πληροφορίες, είδαμε σχετικά video, φτιάξαμε κατασκευές, διαβάσαμε σχετικά παραμύθια και φυσικά τραγουδήσαμε. 

Αρχικά μιλήσαμε για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα χρησιμοποιώντας το υλικό που βρήκαμε στην εξαιρετική παρουσίαση της κυρίας Γιαννακοπούλου Έλενας, «Εδώ Πολυτεχνείο» (https://sway.cloud.microsoft/XpQ0avW5QBBnUW1i)), αλλά και το βιβλίο του Φίλιππου Μανδηλαρά «Η εξέγερση του Πολυτεχνείου», που με απλά στιχάκια δίνει τα γεγονότα με εύκολο τρόπο να εντυπωθούν στην μνήμη των παιδιών.

Στη συνέχεια διαβάσαμε το βιβλίο της Κωνσταντίνας Αρμενιάκου που μας βοήθησε ακόμα περισσότερο να κατανοήσουμε τις διαφορές των εννοιών: «Δημοκρατίας» και «Διδακτορίας» και αποφασίσαμε παμψηφεί, πως το πολίτευμα που επιθυμούμε είναι αυτό της «Δημοκρατίας».

          Τέλος ακούγοντας τραγούδια ( «Ο Δρόμος», «Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο», «Ο μέρμηγκας»)  ζωγραφίσαμε και παίξαμε παιχνίδια στο διαδίκτυο.

 

https://wordwall.net/resource/25031463/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%BF/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%BF

https://learningapps.org/view22245065

https://learningapps.org/view22248034

https://wordwall.net/play/7164/782/163

 Εκπαιδευτικός: Βίκυ Λιάνα

Πείραμα Γ'Δημοτικού

 

Εκπαιδευτικός: Αναστασία Μπουμποπούλου

Πρόταση βιβλίου για το Πολυτεχνείο

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, Φίλιππος Μανδηλαράς, εκδ.Παπαδόπουλος 

Οι περιπέτειες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με χαριτωμένα και απλά στιχάκια, από τον Φίλιππο Μανδηλαρά, για να εντυπώνονται εύκολα στη μνήμη των παιδιών.
 "Στο Πολυτεχνείο αποφάσισε να κλειστεί, απαγορεύσεις, φύλακές να μην τις φοβηθεί.
Γιατί το γνωρίζει πως πάλευε για την ελευθερία, στον τόπο μας για να ξανάρθει η δημοκρατία."
Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν οι απαραίτητες πληροφορίες  για την κατανόηση των γεγονότων της 17ης Νοεμβρίου. 

Εκπαιδευτικός: Αλεξάνδρα Μαρκάτη

Κάρτα για την επέτειο του Πολυτεχνείου

Εκπαιδευτικός: Μαρία Κατσαϊδώνη

«Θα θυμάμαι πάντα ότι αξίζω, ακόμα κι όταν οι άλλοι δεν το βλέπουν.»

Υπάρχουν στιγμές στη σχολική καθημερινότητα που ξεπερνούν τα μαθήματα και τα βιβλία. Είναι εκείνες οι στιγμές που μια απλή ιστορία ή μια μικρή φράση μάς θυμίζει γιατί η εκπαίδευση δεν είναι μόνο γνώση, αλλά και η ευκαιρία να μιλήσουμε για τον άνθρωπο, για τον σεβασμό, για την αξία που κουβαλά ο καθένας μέσα του.

Η ιστορία «Η αληθινή αξία του δαχτυλιδιού» του Χόρχε Μπουκάι έγινε αφορμή να σταθούμε λίγο παραπάνω σε αυτήν την ιδέα, ότι η αξία του ανθρώπου δεν μετριέται, δεν εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων αλλά απλώς υπάρχει.

Από εκεί γεννήθηκε η δραστηριότητα «Θα θυμάμαι πάντα ότι αξίζω…».

Αφού ολοκληρωθεί η ανάγνωση της ιστορίας, κάθε μαθητής κρατά ένα μικρό πινακάκι, που λειτουργεί και σαν καθρέφτης και γράφει τη δική του φράση.

«Θα θυμάμαι πάντα ότι αξίζω…ακόμα κι όταν κάνω λάθη…γιατί προσπαθώ κάθε μέρα…όταν βοηθώ τους άλλους…γιατί έχω καλή καρδιά…όταν δε φοβάμαι να ξαναδοκιμάσω.»

Όταν σηκώνονται όλα μαζί, τα πινακάκια σχηματίζουν έναν ζωντανό «τοίχο αξίας», με ένα κοινό μήνυμα: «ότι όλοι αξίζουμε, ακόμη κι αν καμιά φορά το ξεχνάμε».

Όπως γράφει ο Marcus Luther στο άρθρο της Edutopia «How to Create a Values-Driven Classroom», όταν οι μαθητές έχουν χώρο να εκφράσουν και να μοιραστούν τις αξίες τους, το κλίμα της τάξης αλλάζει ενώ η μάθηση γίνεται πιο αληθινή, γιατί βασίζεται σε σεβασμό, εμπιστοσύνη και κοινή ανθρωπιά.

https://www.edutopia.org/article/create-values-driven-classroom

 Εκπαιδευτικός: Μαρία Μπαρόλα

Πόλεμος του 1940

Κείμενο Επεξεργασίας:

Η εβδομάδα συνεχίστηκε με την δημιουργία δύο κατασκευών με αφορμή την εθνική μας εορτή.. Αρχικά, δημιουργήσαμε πράσινα στεφάνια στολισμένα με φύλλα, φιογκάκια και τη λέξη «ΟΧΙ» στο κέντρο, για να θυμόμαστε το μήνυμα της ημέρας. Επίσης, ετοιμάσαμε μια ακόμα κατασκευή με ένα ξυλάκι, το σύμβολο της ελευθερίας και δυο χέρια που κρατούν μια καρδιά με τη λέξη «ΟΧΙ». Τα παιδιά ζωγράφισαν, κόλλησαν και έβαλαν τη δική τους πινελιά, γεμίζοντας το χώρο με χαρά και περηφάνια!

                   

Εκπαιδευτικός: Ελένη Νικολοπούλου