Ακέρια η γης εσείστηκε κι εβρόντηξε όλη η πλάση - μια φούχτα άνθρωποι ανίσκιωτοι, μες σε μια φούχτα τόπο, κάτι σπασμένα μάρμαρα, κάτι φαρδιά πλατάνια, μόνο μπαρούτι τους το φως και σκάγια τους οι ελιές τους και δίπλα τους η Παναγιά, κι η Λευτεριά μπροστά τους να φέγγει απ' το βαθύ καημό κι απ' τα πορτοκαλάνθια. Κι εκεί στο δρόμου το σταυρό, στο μυστικό δαφνώνα, να οι Θερμοπύλες έτοιμες, να και το Εικοσιένα, όρθια τ' αλέτρια κι οι πηγές, όρθιοι κι οι αποθαμένοι, η Ελλάδα η μυριοπίκραντη με τα γαλάζια μάτια, μ' ένα σταμνί στην κεφαλή, μ' ένα σπαθί στο χέρι, κι απάνου στο χωμάτινο σπασμένο κεραμίδι δυο καρβουνάκια κόκκινα κι ένα κουκκί λιβάνι, η φλόγα της καλής αντρειάς, του δίκιου ο δυναμίτης - κι ακέρια η γης εβρόντηξε κι ο κόσμος εφωτίσθη.
Το ποίημα "Ελλάδα" αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα Ελληνικότητας στην ποιητική γραφή του Γ. Ρίτσου. Ο ποιητής της "Ρωμιοσύνης" συνενώνει τα στοχαστικά στοιχεία της ελληνικής φύσης και σταθμούς του ιστορικού παρελθόντος με το σύγχρονο ιστορικό του βίωμα: της έκρηξης του πολέμου του 1940. Η Ελλάδα "μυριοπίκραντη" στηριγμένη στην αυθεντικότητα των στοιχείων της ιδιοπροσωπίας των ανθρώπων της, ανάβει "φλόγα της καλής αντρειάς" που καταυγάζει την οικουμένη όλη.
Εκπαιδευτικός Πάνος Κωνσταντινόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου