Στην ερώτηση σχετικά με ένα διαχρονικό παραμύθι με πολλά μηνύματα που να μπορεί να αξιοποιήσει κάθε εκπαιδευτικός, αλλά και κάθε γονέας, η απάντηση είναι δεδομένη.
“Το δέντρο που έδινε” του Αμερικανού Σελ Σιλβερστάιν μετρά ήδη 58 χρόνια κυκλοφορίας – μιας που εκδόθηκε το 1964 – κι εξακολουθεί να θεωρείται ένα από τα ομορφότερα παιδικά βιβλία παγκοσμίως. Πρόκειται για ένα κείμενο αλληγορικό, συγκινητικό και βαθιά φιλοσοφικό στην απλότητα του.
Κάπου κάποτε ήταν ένα μικρό αγόρι και μια μηλιά. Οι δυο τους είχαν μια ιδιαίτερη φιλιά για χρόνια. Το αγόρι μαζί της έπαιζε, διασκέδαζε κι η μηλιά ένιωθε ευτυχισμένη. Ώσπου το αγόρι μεγάλωσε κι επέστρεφε στη μηλιά μόνο όταν επρόκειτο να της ζητήσει κάτι. Εκείνη παραβλέποντας την εγωιστική του στάση αρκούνταν στην ολιγόωρη παρουσία του και στην ικανοποίηση της ανιδιοτελούς προσφοράς. Κι εκείνος επέστρεφε κι έπαιρνε κι εκείνη έδινε αδιαμαρτύρητα. Όμως στην τελευταία επίσκεψη, ο ηλικιωμένος πλέον άντρας εμφανίζεται συνειδητοποιημένος για το εφήμερο της πλεονεξίας και την κενότητα της ματαιοδοξίας και ξεκουράζεται στο κούτσουρο που του προσφέρει ακόμη και στο έσχατο σημείο της ύπαρξης της η γενναιόδωρη μηλιά.
“Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη …”
Η μηλιά και το αγόρι μπορούν να ερμηνευτούν ποικιλοτρόπως. Οι περισσότεροι βλέπουν στο πρόσωπο της μηλιάς την άπληστο, σχεδόν αχάριστο, άνθρωπο ο οποίος έστω κι αργά – ευτυχώς – φαίνεται εκπρόσωπο της Μητέρας – Φύσης που χαρίζει απλόχερα τους καρπούς της στην ανθρωπότητα η οποία όμως κατασπαταλά αλόγιστα τους πόρους της. Για άλλους το γενναιόδωρο δέντρο ταυτίζεται με την μητέρα, τους γονείς που προσφέρουν ανιδιοτελώς στο παιδί τους. Όλοι όμως συμφωνούν ότι, προσαρμοσμένο στη σύγχρονη πραγματικότητα, πραγματεύεται τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν δοτικό κι έναν να συνειδητοποιεί το πρόσκαιρο της υλικής απόλαυσης κι αναγνωρίζει την ουσία της ζωής.
Όπως και να έχει, το μήνυμα είναι το ίδιο : Είτε δίνεις, είτε παίρνεις – κάνε το με την καρδιά σου και δε θα χάσεις. Ακόμα κι αν φαινομενικά στερηθείς ή νιώσεις αδύναμος που έχεις την ανάγκη κάποιου, υπάρχει κάτι παραπάνω από τη δοσοληψία. Η ψυχή σου θα ξεχειλίσει από όμορφα συναισθήματα προσφέροντας, μα κι αποδεχόμενος με ευγνωμοσύνη ό,τι σου προσφέρεται, αφού θα σου δοθεί η ευκαιρία να το επιστρέψεις κάνοντας τον δωρητή να χαμογελάσει. Άλλωστε κανείς δε μπορεί να τα καταφέρει πραγματικά μόνος.
Η εικονογράφηση του βιβλίου που πραγματοποιήθηκε εξίσου από τον συγγραφέα συνειδητά εναρμονίζεται πλήρως με τη γενικότερη ιδέα που το διαπνέει : στην απλότητα βρίσκεται η ουσία. Έτσι είναι λιτή, εστιάζοντας στους βασικούς ήρωες, κι ασπρόμαυρη. Αυτό το τελευταίο ωστόσο δεν είναι καθόλου δεσμευτικό, αφού δίνει την απόλυτη ελευθερία να ζωγραφίσουμε τις σελίδες του με χρώματα της επιλογής μας. Η προσωπική μας πινελιά άλλωστε, κάθε άλλο παρά καταστροφή συνιστά για τα βιβλία.
Δείτε το σε μορφή animation : https://www.youtube.com/watch?v=if_PTrX1dNA
Δείτε το στη νοηματική γλώσσα : https://www.youtube.com/watch?v=1TZCP6OqRlE
Ακούστε το από τον ίδιο τον συγγραφέα : https://www.youtube.com/watch?v=1TZCP6OqRlE
Σίγουρα όλοι μας στη ζωή έχουμε υπάρξει τόσο “μηλιές”, όσο κι “αγόρια”. Σημασία έχει όμως να το αναγνωρίσουμε κι αφού αφουγκραστούμε τον εαυτό μας, να επιλέξουμε το σωστό – που τυγχάνει να συμπίπτει με αυτό που θα μας κάνει βαθύτερα κι ουσιαστικά ευτυχισμένους.
Πηγή: https://kriti360.gr/quot-to-dentro-poy-edine-quot-i-spoydaiotita-tis-prosforas-mesa-apo-ena-vivlio/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου