Γνωρίστε τον Τομ, το αόρατο αγόρι.
Κανείς ποτέ δεν τον προσέχει, ούτε σκέφτεται να τον συμπεριλάβει στην ομάδα του, σε παιχνίδι ή σε πάρτι γενεθλίων… μέχρι που ένα νέο παιδί έρχεται στο σχολείο.
Μόλις ο Λι, ο καινούριος μαθητής, φτάνει, ο Τομ είναι ο πρώτος που θα τον κάνει να αισθανθεί καλοδεχούμενος. Όταν ο Τομ και ο Λι συνεργάζονται σε μια δραστηριότητα, ο Τομ βρίσκει τρόπο να ξεχωρίσει.
Μια ευαίσθητη ιστορία που μας δείχνει πώς μικρές πράξεις καλοσύνης μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά να ενταχθούν και να διακριθούν σε μια ομάδα. Κάθε γονιός, δάσκαλος ή σύμβουλος που αναζητά εργαλεία που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των «αθόρυβων» παιδιών θα βρει εδώ έναν πολύτιμο οδηγό.
Το αόρατο αγόρι – Ένα βιβλίο για την καλλιέργεια της φιλίας – Δραστηριότητες
Πριν τη αφήγηση
Όταν μπήκαμε στην αίθουσα για να ασχοληθούμε με το παραμύθι είχα ήδη καθίσει σε μια καρέκλα και δίπλα μου είχα βάλει άλλη μία. Αρκετά παιδιά προσπάθησαν ανυποψίαστα να καθίσουν σε αυτή την καρέκλα. Κάθε φορά τους σταματούσα λέγοντάς τους πως εδώ κάθεται ένα παιδί. Μετά από μερικές προσπάθειες, ένας μαθητής με ρώτησε “Μα ποιο παιδί, κυρία; Δε φαίνεται κανείς εκεί!”. Τους εξήγησα πως εκεί κάθεται ένα αόρατο παιδί!
Χωρίς παραπάνω εξηγήσεις, τους έδειξα το εξώφυλλο του βιβλίου, όπου και σχολιάσαμε τον τίτλο. “Γιατί το παιδί είναι αόρατο;” Τα παιδιά έδωσαν τις δικές τους απαντήσεις, χωρίς να τις σχολιάσουμε.
2. Αφήγηση – Ταυτόχρονη Ζωγραφική
Κατά τη διάρκεια της αφήγησης, οι μαθητές είχαν χωριστεί σε ομάδες και ζωγράφιζαν αυτό που άκουγαν από την ιστορία.
Σε αρκετές περιπτώσεις, σταματούσαμε την αφήγηση για να σχολιάσουμε αυτό που συνέβαινε. Βασικότερες ερωτήσεις ήταν “Γιατί ο Τομ είναι αόρατος;” και “Γιατί φαίνεται να γίνεται χρωματιστός;”
Τα παιδιά στην αρχή έδωσαν διάφορες απαντήσεις. Άλλοι πως είναι αόρατος γιατί είναι λυπημένος, άλλοι πως δεν υπάρχει στ’ αλήθεια ή έχει πεθάνει. Μέχρι το τέλος είχαν καταλάβει πως νόμιζε εκείνος πως ήταν αόρατος, αφού τα υπόλοιπα παιδιά δεν το πρόσεχαν.
3. Έχω υπάρξει ποτέ αόρατος;”
Όταν τελειώσαμε την αφήγηση σχολιάσαμε τις ζωγραφιές τους. Ύστερα συζητήσαμε αν τα ίδια έχουν υπάρξει ποτέ αόρατοι. Αρκετά παιδιά συνειδητοποίησαν πως έστω και μια φορά στη ζωή τους, τους έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Έτσι, ένας-ένας καθόταν στην άδεια καρέκλα και μας έλεγε την ιστορία του. Πότε δηλαδή του συνέβη κάτι τέτοιο και πως αισθανόταν. Εκεί τους αποκάλυψα πως το αόρατο παιδί της καρέκλας έγινε ορατό και έπαιρνε το όνομα κάθε φορά του παιδιού που ήταν εκεί.
4. Θερμόμετρο Λύπης – Λυπόμετρο
Έδωσα στα παιδιά ένα θερμόμετρο, το οποίο ονομάσαμε λυπόμετρο και τους ζήτησαν να γίνουν για λίγο ο Τομ. Έπειτα, χρειαζόταν να διαλέξουν το χρώμα που για εκείνα εκφράζει τη λύπη και να ζωγραφίσουν πόσο ψηλά είναι η λύπη τους αν ήταν αόρατα παιδιά ή πως αισθάνονταν όταν υπήρξαν.
5. Εάν ήταν…
Δόθηκε στους μαθητές ένας τυχαίος αριθμός. Ένας μαθητής με κλειστά επέλεγε κάθε φορά δύο αριθμούς και τα παιδιά χωρίστηκαν σε τυχαία ζευγάρια. Ύστερα τους ζήτησα να κοιτάξουν καλά το ζευγάρι τους και να πουν “Εάν ήταν γλυκό (ή χρώμα ή φαγητό ή ζώο), τι είδους θα ήταν;”
Η επιλογή του παιχνιδιού αυτού έγινε για να κατανοήσουμε πως μερικές φορές ο τρόπος με τον οποίο μας βλέπουν οι άλλοι είναι διαφορετικός από το πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς τον εαυτό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου